Titulli: Luli i Vocërr
Autor: Migjeni
Redaktor: Sali Sh. Salihu
Kopertina: Sali Sh. Salihu
Fragment nga libri:
Askush s’e njef Lulin. As shokët e tij, që përpara tij lozin, nuk e njofin. Ma mirë me thanë se e njofin, por ata lozin për hesap të vet e Luli i shikon për hesap të vet.
Sot gjithkush ka punët dhe telashet e veta, ashtu dhe fëmijtë, ashtu dhe Luli. More Lul! Shumë herët ke fillue me shikue punën tande!
Kur Luli hyn n’oborr të shkollës, buza i qeshet nga pak, por askuj, asnji fjalë s’i thotë.
Ece ngadale, tue shikue djathtas e majtas, po gjithnji tue ece deri sa të mbrrijë në cak të vet. Aty, te dera e rruginës shkollore, shumë i pelqen të qëndrojë.
Aty asht caku i tij, i praruem me rrezet e ngrofta te diellit ne keto ditet e vjeshtes. Mbeshtetet Luli per mur, grushtat e vogjel i shtje nder xhepa, hunden picrroke te kuqun nga te ftoftit e mengjesit ja sjell diellit dhe…shikon.
Gjaja qe ma teper terhjek vemendjen jane cizmet qe i kane te veshun disa shoke te tij. Sa te bukura jane! Si shkelqejne! – mendon Luli dhe pa dashtje i shkojne syte nder tullumbat e veta, neper te cilat shifen fare mire te pese gishtat e kambeve te zbathuna.
Nga kurreshta i afrohet nji shokut qe ka cizmet ma te reja.
Ulet dhe shef ne lustrin e cizmes kambet e veta te zbathuna – aq shume shkelqejshin cizmet!!!
Mbasi shoku me cizme fluturoi, Luli ngadale shkoi te caku i vet, ne diell, t’i ngrohi kambet. – Por kur s’ka diell, si ia ban i shkreti Lul?
Ndoshta ia bajne hallin apostujt e meshires dhe te dashunis…
Noshta, ndoshta…
