Autori: Nimon Muçaj
Redaktor: Dr.Hysen Matoshi
Shtëpia botuese: Dituria Islame
Në këtë libër trajtohet tema sikurse është dëbimi i popullatës shqiptare nga Prokuplja, Kurshumlia, Nishi etj.
Në këtë vepër rrëfehet degdisja e njerëzve që ikin nga terrori dhe vendosen në vende të ndryshme, një pjesë në zonat e varfra të Turqisë, ku mundën të ruanin identitetin vetëm brenda familjes.
Nëpërmjet një letre të nënës ai zbulon gjithçka.
Profesor, Elez Omerogllu, me letër në dorë, e me sy të përlotur lexon:
“Djali em i dashtun, Elez! Këtë mos e harro kurrë! Atë ditë xhandarët e Krajlit më therën, mu në dritat e syve dhe unë përgjithmonë humba dritën e syve të mi, por pata fat se ruajta “nurin e dritës sate!” Të fsheha nën tërlik e shpollak! Kur e kuptova se ke shpëtuar, s’kisha lot të qaja nga gëzimi. Lotët mu kishin përzier me gjak. Mora vesh, se dritat e syve, ti i kishe mirë. Sytë tuaj ishin drita e syve të mi. Më beso se me sytë e mi të verbër, do të përcjellë gjithmonë. Këta sy të verbër janë sy nëne dhe shohin shumë mirë…”
